Η UNIMA (Union International de la Marionnette)
ιδρύθηκε το 1929, στην Πράγα. Έχει τοπικά
κέντρα σε 80 περίπου χώρες και είναι ισότιμο μέλος της UNESCO. Το Ελληνικό Κέντρο ιδρύθηκε το 1990 και είναι
μια ανοικτή οργάνωση που ενώνει όλους
τους επαγγελματίες, ερασιτέχνες και φίλους του κουκλοθεάτρου και προωθεί την
τέχνη μας με ποικίλες εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα.
η Παγκόσμια Ημέρα Κουκλοθεάτρου είναι η γιορτή μας. Παρά το γεγονός ότι
επαγγελματικά -με όρους αγοράς- είμαστε
"ανταγωνιστές", συμμετέχουμε και βάζουμε τον καλύτερο εαυτό μας, τον
κόπο και τις παραστάσεις μας αφιλοκερδώς σε κοινές, συλλογικές δράσεις σε μια προσπάθεια να καταλάβουμε κι
άλλες πλευρές μας, αλλά και να δηλώσουμε ότι ο συμφεροντολογικός πραγματισμός
δε μας έχει συνθλίψει. Η αυτο-οργάνωση της πράξης και οι οικογενειακές μας
σχέσεις αντανακλώνται τόσο στο περιεχόμενο όσο και στην αίσθηση που αποκομίζει
ο θεατής: ένα αισιόδοξο μήνυμα προς τον κόσμο. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα,
αντίθετα τα μέσα αποκαλύπτουν τον σκοπό. Αυτή την αίσθηση ειλικρινούς αφοσίωσης θέλουμε να αποπνέει η γιορτή μας γιατί
οι κούκλες μας το αξίζουν.
Κάνουμε τη δουλειά μας και προσπαθούμε να την κάνουμε όσο καλύτερα
μπορούμε. Όχι για να είμαστε "ανταγωνιστικοί",
"παραγωγικοί" ή "καινοτόμοι", αλλά γιατί μόνο έτσι μπορούμε
να την κάνουμε. Το κουκλοθέατρο απαιτεί και προτάσσει ένα πολιτισμό της
υπευθυνότητας και της αυτοθυσίας στο έπακρο
του οποίου ίσως υπολειπόμαστε, αλλά μας είναι αδιανόητο να μην
προσπαθούμε. Για τους κουκλοπαίκτες που βρισκόμαστε στην υπηρεσία άψυχων αντικειμένων
προκειμένου να ζήσουν ως υποκείμενα, οι
αυτονόητες απαιτήσεις του μάστορα απ' τον εαυτό του είναι ένα καθημερινό
ζητούμενο, ένα σιωπηρό πρακτικό και όχι ιδεολογικό πρόταγμα ενάντια σε κάθε
είδους κρίση, από το κρυολόγημα έως τις κρίσεις της καπιταλιστικής οικονομίας.
η Παγκόσμια Ημέρα Κουκλοθεάτρου είναι η γιορτή μας. Παρά το γεγονός ότι επαγγελματικά -με όρους αγοράς- είμαστε "ανταγωνιστές", συμμετέχουμε και βάζουμε τον καλύτερο εαυτό μας, τον κόπο και τις παραστάσεις μας αφιλοκερδώς σε κοινές, συλλογικές δράσεις σε μια προσπάθεια να καταλάβουμε κι άλλες πλευρές μας, αλλά και να δηλώσουμε ότι ο συμφεροντολογικός πραγματισμός δε μας έχει συνθλίψει. Η αυτο-οργάνωση της πράξης και οι οικογενειακές μας σχέσεις αντανακλώνται τόσο στο περιεχόμενο όσο και στην αίσθηση που αποκομίζει ο θεατής: ένα αισιόδοξο μήνυμα προς τον κόσμο. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, αντίθετα τα μέσα αποκαλύπτουν τον σκοπό. Αυτή την αίσθηση ειλικρινούς αφοσίωσης θέλουμε να αποπνέει η γιορτή μας γιατί οι κούκλες μας το αξίζουν.
Κάνουμε τη δουλειά μας και προσπαθούμε να την κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Όχι για να είμαστε "ανταγωνιστικοί", "παραγωγικοί" ή "καινοτόμοι", αλλά γιατί μόνο έτσι μπορούμε να την κάνουμε. Το κουκλοθέατρο απαιτεί και προτάσσει ένα πολιτισμό της υπευθυνότητας και της αυτοθυσίας στο έπακρο του οποίου ίσως υπολειπόμαστε, αλλά μας είναι αδιανόητο να μην προσπαθούμε. Για τους κουκλοπαίκτες που βρισκόμαστε στην υπηρεσία άψυχων αντικειμένων προκειμένου να ζήσουν ως υποκείμενα, οι αυτονόητες απαιτήσεις του μάστορα απ' τον εαυτό του είναι ένα καθημερινό ζητούμενο, ένα σιωπηρό πρακτικό και όχι ιδεολογικό πρόταγμα ενάντια σε κάθε είδους κρίση, από το κρυολόγημα έως τις κρίσεις της καπιταλιστικής οικονομίας.