Εργαστήριο για το Θέατρο της Εμψύχωσης

Εργαστήριο για το Θέατρο της Εμψύχωσης/ Υλο-Ποίησης

Φεβρουάριος-Απρίλιος 2017

σχεδιασμός – διδασκαλία: Στάθης Μαρκόπουλος, Κουκλοθέατρο Αγιούσαγια!

διάρκεια: 48+ ώρες

(Δώδεκα 4ωρες συναντήσεις κάθε Πέμπτη 6-10μμ, από  9/2/17 έως και 27/4/17

ομάδες των 8-10 ατόμων) [εάν οι συμμετοχές είναι περισσότερες, ενδέχεται να σχηματιστούν δύο ομάδες, μία την Πέμπτη και μία την Τετάρτη 6-10μμ] Η παρουσία στις συναντήσεις είναι υποχρεωτική.

κόστος συμμετοχής: 250E

περισσότερες πληροφορίες - δηλώσεις συμμετοχής:  2155253778, 6977150305, ayusayapup@gmail.com

συνοπτικά:

Εργαστηριακός κύκλος εκπαίδευσης με έμφαση στην εμψύχωση και τη σκηνοθεσία κούκλας. Έρευνα και  πειραματισμός στην θεατρική χρήση και την ποιητική της εμψύχωσης της ύλης, τα στοιχεία που την δημιουργούν και την σκηνική δυναμική της. Πρακτική εργασία μέσα από ασκήσεις και αυτοσχεδιασμούς, παραγωγή ατομικών σπουδών και τελικά παράστασης από όλα τα μέλη της ομάδας, που θα παρουσιαστεί δημόσια στο θεατράκι μας σαν κλείσιμο του εργαστηρίου το Σάββατο και Κυριακή 29-30/ Απριλίου 2017 (η ημερομηνία ενδέχεται να αλλάξει μετά από συνεννόηση με την ομάδα)

θέματα:

- εισαγωγή στην ιστορία και τις έννοιες που σχετίζονται με το θέατρο της κούκλας

- πειραματισμοί εμψύχωσης αντικειμένων

- πειραματισμοί με τα στοιχεία που προκαλούν την ψευδαίσθηση της ζωής

- πειραματισμοί με τα στοιχεία που δημιουργούν ολοκληρωμένους κόσμους

- πειραματισμοί με την φύση, την ανατομία και την ενέργεια

- το αντικείμενο - υποκείμενο

- δραματουργική επεξεργασία και αισθητική

- ρυθμός και δραματουργία του ρυθμού

- οπτική αφήγηση, δραματουργία και σκηνοθεσία κουκλοθεάτρου

- ήχος, λόγος, γλώσσα και κείμενο στο θέατρο κούκλας

Πρόγραμμα συναντήσεων:

1. Εισαγωγική συζήτηση και παρουσίαση
2. εργασία με χέρια και γαντόκουκλες
3. εργασία με επιτραπέζιες κούκλες
4. εργασία με υλικά και χρηστικά αντικείμενα
5. εργασία με μαριονέτες
6. εργασία με σκιές
7. συζήτηση και επεξεργασία παράστασης + πειράματα
8. εργασία με τις κούκλες της παράστασης
9. εργασία με τις κούκλες της παράστασης
10. στήσιμο σκηνών και πρόβες
11. πρόβες παράστασης
12. πρόβες παράστασης
13. παρουσίαση παράστασης + συζήτηση

Στις αρχές του 2017, μια ομάδα ακτιβιστών-θεατρίνων καταφθάνει από τον Καναδά για να παίξει κουκλοθέατρο στους δρόμους και τις αυλές της Αθήνας και της Πάτρας. Ταξιδεύοντας με τον Iks, οι Birdbone Theatre (www.birdbonetheatre.org), θα παρουσιάσουν μια παράσταση θεάτρου σκιών με ζωντανή ορχήστρα σε δημόσιους (και όχι μόνο) χώρους με τη συμβολή ελλήνων καλλιτεχνών.

Οι παραστάσεις θα τελούνται με ελεύθερη συνεισφορά. Οι χώροι και δομές που θα ήθελαν να τη φιλοξενήσουν μπορούν να επικοινωνήσουν στο τηλέφωνο 6974713655.

Ο IKS ΚΑΙ Η ΜΗΧΑΝΗ

θέατρο σκιο-ποίησης για ΟΛΕΣ τις ηλικίες

Μια ιστορία…

Θάρρους κόντρα σε μια Αναγκαστική Μετανάστευση

Μιας Γιγάντιας Μηχανής που καταπίνει Σκοτάδι

Ενός μικροσκοπικού σπιτιού -σε μέγεθος δαχτυλήθρας- υφασμένο μέσα στο Σκοτάδι

Και μιας τολμηρής περιπλάνησης μέσα από Φλόγες που Αλυχτάνε, Χαρτονένιες Πόλεις-Φαντάσματα, Δέντρα που Τραγουδάνε, μέχρι το εσωτερικό της Παλιάς Σελήνης

Μια υπερφανταστική παράσταση ποιητικού σκιοθεάτρου για θεατές που δεν είναι μαριονέτες και είναι όλων των ηλικιών από το θέατρο κούκλας Birdbone Theatre. Μαζί τους ο Κωσταντής Μιζάρας και εκλεκτοί καλεσμένοι.

www.birdbonetheatre.org

Σχετικά με τον Iks

Η παράσταση «ο Iks και η Μηχανή», πειραματισμός πάνω στο θέατρο σκιών, έθεσε -και θέτει- ταυτόχρονα τους κουκλοπαίχτες και τη ζωντανή ορχήστρα τους στη μελέτη των σκιών και της μουσικής ταχυδακτυλουργίας. Υλικά της παράστασης: σπασμένες ομπρέλες, σουρωτήρια, επιμελώς κομμένα χαρτόνια κα.. Η ορχήστρα παίζει με: singing bowls, tin-can gurdy και τρόμπες ποδηλάτων. Τραγουδάμε.

Η πρώτη εκδοχή της παράστασης ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι του 2016, στο Τορόντο, όπου έγινε σαν μια «δημόσια αγρύπνια»… Μια στιγμή σιωπής για τη συγκλονιστική έξοδο και φυγή του λαού της Συρίας από την πατρίδα και τα σπίτια του. Η παράσταση, αρκετά αφαιρετική και ατμοσφαιρική, «δέχτηκε» την εικόνα μετακίνησης των προσφύγων, όπως και το κοινό των παραστάσεων: φοβισμένοι άνθρωποι που διαφεύγουν από κίνδυνο, δημιουργούν σιωπή. Ήταν μια άτσαλη, ταπεινή ανθρωπιστική διαμαρτυρία ενάντια στην τρομολαγνική ρητορική που οι ηγέτες του καναδικού έθνους έχουν βαφτίσει «Συριακό Προσφυγικό Ζήτημα». 

Λίγο μετά την αρχή της συνεργασίας μας, μια πυρκαγιά βιβλικών διατάσεων ξέσπασε σε μια «πετρελαϊούπολη», το Fort McMurray, Alberta. Καναδάς (μια από της πόλεις που «στήθηκαν», όπως και την εποχή του «πυρετού του χρυσού» με αφορμή την εξόρυξη πετρελαίου από αποθέματα πισσούχας άμμου, ή «κινούμενη άμμο» όπως την έχουν ονομάσει πολλοί περιβαλλοντολόγοι). Οι οικονομικοί μετανάστες που ταξίδεψαν για να «επανδρώσουν» το Fort McMurray, και να βγάλουν μεροκάματο σχίζοντας τη γη, πραγματοποίησαν την έξοδό τους μέσα στ’ αμάξι τους σε ένα αυτοκινητόδρομο «μιας κατεύθυνσης», και πίσω τους η γη φλεγόταν. Η πυρκαγιά, η οποία ονομάστηκε «Το Κτήνος» από τη σύγχρονη μυθολογία, ήταν τέτοιων διαστάσεων που άφηνε τα μάτια να χάσκουν ορθάνοιχτα και τις τρίχες της κεφαλής -και όχι μόνο- να στέκουν προσοχή. Παρόλα αυτά, η μόνη «ιστορία» που επαναλήφθηκε ανηλεώς από τα μέσα μαζικής «ενημέρωσης» ήταν η ίδια που «παίζει» τις τελευταίες δεκαετίες: μια οικονομία που βασίζεται στο πετρέλαιο δημιουργεί θέσεις εργασίας, οπότε: ξαναχτίστε, ξαναχτίστε, ξαναχτίστε, μη σηκώνετε κεφάλι, επιστρέψτε στη μαγική ασφάλεια του οκτάωρου και ξαναχτίστε. Οι κάτοικοι του Fort McMurray, γύρναγαν στην πόλη, την ώρα που Το Κτήνος ακόμα έκαιγε. Οι λίγοι δημοσιογράφοι που τόλμησαν να ασχοληθούν ουσιαστικά με το θέμα και να διερευνήσουν τις πραγματικές αιτίες πίσω από την καταστροφή, ουσιαστικά χλευάστηκαν από την κυβέρνηση και τον επικεφαλής της, γιατί: «οι κάτοικοι του Fort McMurray, περνάνε -τώρα- τόσα δεινά, που είναι απάνθρωπο να ασχοληθούμε με τα βαθύτερα αίτια της καταστροφής, ακόμα». Δεν ακούστηκε καμία εξαγγελία για διερευνητική επιτροπή για το θέμα, φυσικά μπορεί απλά να μην «το πήραμε είδηση».

Έκτοτε ξεκινάμε τις παραστάσεις μας, με ένα θρήνο, τραγουδισμένο ενάντια στις πολυεθνικές εταιρίες, των οποίων η επαναλαμβανόμενη θυσία έμβιων και μη όντων στο βωμό του κέρδους, έχει δημιουργήσει μια πραγματικότητα όπου ούτε «Το Κτήνος» δεν μπορεί να κάνει τους «τίμιους εργαζόμενους» να χάσουν τον ύπνο τους τα βράδια.

Η παράσταση «ο Iks και η Μηχανή», πήρε την αρχική της μορφή στις πίσω αυλές, τις κουζίνες, τα πάρκα, τα φεστιβάλ και τα θέατρα του Οντάριο και του Κεμπέκ, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 2016. Οφείλει να ταξιδέψει στον «Παλαιό Κόσμο» (δηλαδή την Ευρώπη), και συγκεκριμένα στην Ελλάδα… Κοντύτερα στις απαρχές της τέχνης του κουκλοθεάτρου, κοντύτερα στη διαδρομή των προσφύγων, ίσως και μακρύτερα από τον Καναδά και Το Κτήνος του.

Στην Ελλάδα: θα «ξαναδημιουργήσουμε» την παράσταση από την αρχή με τη βοήθεια των: Στάθη Μαρκόπουλο (κουκλοπαίχτη) και Κωσταντή Μιζάρα (ηθοποιό-κουκλοπαίχτη), θα τα καταφέρουμε χωρίς ένα μέλος από την ομάδα μας -η οποία δεν θα ταξιδέψει μαζί μας-, θα προσθέσουμε λόγο στην παράστασή μας για πρώτη φορά… και θα «τη δούμε» να αλλάζει παίζοντας στις πίσω αυλές, τις κουζίνες, τα πάρκα, τις καταλήψεις και σε δομές που φιλοξενούνε πρόσφυγες στην Αθήνα, στην Πάτρα και αλλού. 

Για το θέατρο κούκλας BIRDBONE

Το θέατρο κούκλας Birdbone

δημιουργεί παραστάσεις για αυτούς τους Δύσκολους ΠολιτικοΟικονομικοΚοινωνικοΑνθρωπιστικούς Καιρούς

πιστεύει στο ωραίο και τη δημιουργία του

νιώθει υποχρεωμένο να υψώνει -ενίοτε- την κουκλοθεατρική του γροθιά κόντρα στην ακαλαίσθητη μαυρίλα που βαραίνει τον Άνθρωπο… όποτε η τρομολαγνεία της πρακτικής της «μη διατάραξης του κοινωνικά πεπραγμένου» πάει να περαστεί ως αφήγηση της αλήθειας.

Είμαστε φύση και θέση Possibilitarians (κάποιος που όσο άσχημα κι αν φαίνονται -ή είναι- τα πράγματα, πάντα βλέπει δυνατότητες) και αυτό γιατί γαλουχηθήκαμε στο θέατρο απ’ το Bread and Puppet Theatre του Peter Schumann, και επίσης γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος. 

Φτιάχνουμε παραστάσεις που είναι «πιο μεγάλες» και «πιο μικρές» από μας. Κατασκευάζουμε τα υλικά μας μόνοι μας και παίζουμε σε σαλόνια, συνεργεία, χιονισμένους δρόμους, γήπεδα και μερικές φορές θέατρα. Η ομάδα έχει περιοδεύσει στο Οντάριο, το Κεμπέκ και τις βορειοανατολικές πολιτείες της Αμερικής. Πολλές φορές απαρτίζεται από 2 κυρίες, άλλες από 12μελή θίασο και 23μελή ορχήστρα. Στην Ελλάδα θα είμαστε οι: Aleksandra Bragoszewska, Kristine White, Christos Smirnios, και Κωσταντής Μιζάρας.

Ο Φασουλής συνιστά προϊόντα ΒΙΟ.ΜΕ.

Καθαρίζουν δραστικά όλους τους λακέδες!

Θα τα βρείτε στο κατάστημα της ΒΙΟΜΕ στο Περιστέρι (Κύπρου & Ψαρρών 33 / μετρό Αγ. Αντώνιος), στο http://www.viomecoop.com/ και σε όλα τα καθωσπρέπει στέκια.

 

 

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ:

Η ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΚΟΥΚΛΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου, 6μμ, 

Παλαμηδίου 41, Ακαδημία Πλάτωνα, Αθήνα

Το Κουκλοθέατρο Αγιούσαγια! στα πλαίσια της πρώτης συνάντησης του Εργαστηρίου Θεατρικής Μαριονέτας, διοργανώνει ανοικτή παρουσίαση-συζήτηση με θέμα "Η θεατρική Κούκλα στον Ανθρώπινο Πολιτισμό". Η συμμετοχή είναι ελεύθερη, αλλά απαιτείται κράτηση θέσης στο τηλ. 6977150305.

Ο ΦΑΣΟΥΛΗΣ στην ΣΦΗΝΑ της ΘΗΒΑΣ, 24-25 Σεπτέμβρη...  ΤΡΕΞΑΤΕ!
https://www.facebook.com/sfhna/?fref=ts

Το Κουκλοθέατρο Αγιούσαγια! συμμετέχει στο Selfie Automaton project, το οποίο θα εκπροσωπήσει τη Ρουμανία στην 15η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας (28 Μαΐου - 30 Νοεμβρίου 2016). 45 ξυλόγλυπτες κούκλες σε 6 αυτόματα - συνθέσεις όπου ο επισκέπτης γίνεται η κινητήρια δύναμη ενός διαλόγου μαζί τους.

https://www.facebook.com/Selfie-Automaton-1590258094620968/
http://www.labiennale.org/it/architettura/mostra/

 Ayusaya Puppet Theatre Lab participates in Selfie Automaton project, the Romanian contribution to the 15th Mostra Internazionale di Architettura (Venice, May-November 2016). 45 wood carved puppets in 6 automata - compositions in which the visitor takes the place of the driving force in a conversation with them. 
(φωτογραφίες από τη διαδικασία παραγωγής -production Photos)

Κείμενο του Σ. Μαρκόπουλου για τον κατάλογο της έκθεσης
Article by S. Markopoulos for the Catalogue of the exhibition

Mech-anima: Machines laughing at the human race

(Notes on the comic relation between puppets and humans)

The millions of things that surround us, objects which are generally perceived as inanimate, under certain circumstances come "alive” and we treat them as such, developing a relation with them. What is the essential characteristic of "life"? Biology provides us with some criteria (among them are the ability to reproduce, the ability to grow and the ability to metabolize).

In puppet theatre, the essential characteristic of "life" is the freedom of choice and the deliberate action emerging from this freedom. In order to animate a puppet, the puppeteer must make it seem autonomous, self-feeling, self-deciding and self-acting: all movements (expressing certain activities or emotions, thoughts etc.) must seem to emanate from the puppet's own body (or “soul”): The energy needed for these movements as well as the application of forces that produce the final action must seem to be inherent to its body and not supplied externally by the God-Puppeteer. 

It is very interesting that in everyday life we recognize things as "living" not based on the biological definition of life but on the theatrical one.

We drive our cars and do not perceive them as living, but in case they suddenly break down when we are in a hurry, we start speaking to them, pleading them or even beating them in an attempt to make them change their decision to stop. We recognize purpose in their behavior, a purpose beyond our control!

A leaf that the soft wind moves delicately is not perceived as “living”, but in case the wind suddenly blows harder for a moment and the leaf turns abruptly towards us right at the moment we had spoiled a cup of coffee on our dress, then we perceive the turn of the leaf as a clear reproach to our carelessness and thus the leaf as a living, thinking and criticizing creature. That can prove really scary!

Animism, the belief that all things have a soul and can potentially act, is deeply rooted in human culture and is still guiding unconsciously our perception and reactions. Puppet theatre takes advantage of this. It’s all a matter of signs transmitted to the audience. The key to puppet theatre is the spectator’s mind. The triangle “puppeteer-puppet-audience” is usually thought of as: the puppeteer animates/ manipulates the puppet, the puppet animates/ manipulates the audience and the audience communicates with the puppeteer. The truth is that the puppeteer is manipulating the audience, the audience animates the puppet and the puppet is manipulating the puppeteer. Outside theatre, in real life it is very common that the puppeteer and spectator is the same person (e.g. a child playing alone with its dolls). Animation techniques are used in many other applications such as religion, propaganda, education, advertisement, therapy, or even architecture.

Puppets are a special kind of objects: they are inanimate devices invented, designed and constructed to provide the signs that will help make this fakery easier, more lasting and much stronger. They are a convention making full use of our animistic habits for the sake of our existential questions, needs and anxieties. Puppets can be thought of as tools: like the lever extends our arm's strength and the computer extends our brain's capacities, puppets extend our ability to mock ourselves and/or communicate theatrically with powers we cannot control otherwise. They are probably one of the most ancient technological inventions of humans (dating back at least 25.000 years), suggesting that the needs they serve have been more important than others in the process of self-development of mankind.

An interesting aspect of puppets’ uncanny service to human self-awareness, is their tragic-comical effect which derives from their dead and yet so alive nature. Simplifying Henry Bergson's theory, the “comic” is produced every time a living creature “loses its life” and turns into a mechanical one (laughter is the social criticism against this “fatal” mistake/ carelessness).

Puppets are the materialization of this definition of the comic as well as the reversal of it: they are naturally born mechanical and are given an artificial life which they lose at any time and gain it back again, playing happily between life and death. They are comic by this nature but actually they make fun of the humans' comic (or tragic) relation to life and death. Extending this to other inanimate objects (potentially animate), one can imagine (or even experience) the unpleasant situation where machines and all kinds of things are laughing at us: a cultural mirror reflecting our own perception of life and reality.

Automata are a special kind of puppets: the eternal repetition of a rather sort action or movement defines them as “totally dead" or “mechanical” because variety and endless heterogeneity is another typical characteristic of life. They enjoy not even the artificial life that marionettes and other theatrical puppets have. The freedom of choice has vanished completely. We no more recognize “life” to them as their mechanical nature is clearly declared by their behavior. We recognize an unsuccessful intention of imitating life and this honesty makes them even more comical since -as puppets- they should have life... Automata are related to puppets in a similar way puppets are related to humans. They are puppets of puppets...

Statues and still images are off course even more restricted puppets but in their case, the fact that we do not expect them to move frees them and creates a different context, a different world of imagination/ animation.

Puppets and automata have been a kind of collective “selfie” picture of humanity through the ages. Digital photography has made very easy and handy the fast creation of a self-portrait, or a self-puppet through which we communicate with our inner self and share our theatrical relation to it with the outer world. From the archaic tribal ritual (with or without puppets) to the modern selfie picture, we seem to have reached the most self-oriented moment of our evolution.

 

Το Εργαστήριο Κουκλοθεάτρου Αγιούσαγια! ξεκινά τη φετινή του διαδρομή με 2 ανοιχτές εισαγωγικές παρουσιάσεις - συζητήσεις:

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου, 6-10μμ :
Ιστορία - θεωρία της θεατρικής κούκλας,
Από την αρχαϊκή θυσία στο σύγχρονο κουκλοθέατρο

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου, 6-10μμ:
Ιστορία - θεωρία των αυτομάτων και της μηχανικής κούκλας,
Από τα αρχαία αυτόματα στην ψηφιακή τεχνολογία

Οι παρουσιάσεις θα γίνουν στο θεατράκι του Αγιούσαγια!, Παλαμηδίου 41, Ακαδημία Πλάτωνα (www.ayusaya.com). Συνοδεύονται από οπτικό υλικό και γίνονται υπό μορφή ανοικτής συζήτησης.
Εκτός από όσους έχουν ήδη δηλώσει συμμετοχή στο εργαστήριο, μπορεί να τις παρακολουθήσει και όποιος ενδιαφέρεται, ελεύθερα.
Οι θέσεις είναι περιορισμένες, παρακαλείσθε να κάνετε κράτηση στα τηλέφωνα: 6977150305, 2155253778

Το Εργαστήριο του Κουκλοθεάτρου Αγιούσαγια! συμπληρώνει φέτος 15 χρόνια δημιουργικής παρουσίας στην εκπαίδευση ενηλίκων στην τέχνη του κουκλοθεάτρου. Πολλοί από τους μαθητές μας αποτελούν σήμερα μια πολύ ενεργή και δυναμική γενιά επαγγελματιών. 

Φέτος θα λειτουργήσουν τα τμήματα ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΜΑΡΙΟΝΕΤΑΣ και ΜΗΧΑΝΙΚΗΣ & ΑΥΤΟΜΑΤΟ-ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ. 

Περισσότερες πληροφορίες για τα εργαστήρια μπορείτε να βρείτε στη σελίδα  http://ayusaya.blogspot.gr/p/blog-page.html

και στα τηλέφωνα 2155253778, 6977150305

φωτογραφίες από τους περισυνούς κύκλους στα:

https://picasaweb.google.com/101340748280069865111/2015

https://picasaweb.google.com/101340748280069865111/201502